کتاب مقدس

کتاب مقدس مسیحیان دو بخش دارد: عهد جدید و عهد عتیق. علت این نامکَذارى آن است که مسیحیان معتقدند خدا با انسان دو پیمان بسته است: یکى پیمان

کهن، به وسیله پیامبران پیش از عیسى مسیح. دراین بیمان مرتبه اى از نجات از طریق وعد، و عید، قانون و شریعت به دست مى آید. دیکَرى پیمان نو، توسط خداى متجلى یعنى عیسى مسیح. در پیمان نو نجات از طریق محبت حاصل مى شود. به این معنا که طبق اعتقاد آنان، خداى پسر به شکل انسان مجسم مى شود، کناهان بشر را برخود مى کَیرد و با تحمل رنج صلیب، کفاره کناهان مى شود. تا آنجاکه تاریخ نشان مى دهد، این عقیده، با وجود دورى آن از عقل و منطق، زیربناى مسیحیت بوده است. درانجیل یوحنا جنین مى خوانیم:

(15) زیرا خداوند جهان را این قدر محبت نمود که پسر بکانه خود را داد تا هرکه به او ایمان آورد هلاک نکردد، بلکه حیات جاودانى یابد) زیرا خدا پسر خود رادر جهان نفرستاد تا بر جهان داورى کند بلکه تابه وسیله او

جهان نجات یابد (یوحنا ١٧ - ١٤ :٣).

آن قسمت از کتاب مقدس که درباره پیمان کهن سخن مى کَوید عهد عتیق، وآن قسمت که درباره پیمان نو سخن مى کوید عهد جدید نامیده مى شود. حقیقت عهد عتیق کتاب آسمانى یهودیان است که مسیحیان براى آن احترام قائل شده، آن را در آغاز خود فرار داده اند.

عهد جدید به زبان یونانى نکَارش یافته است. جهار انجیل در آغاز عهد جدید وجود دارد. کلمه ((انجیل)) در زبان بونانى به معناى مرده است: مزده به فرا رسیده ملکوت آسمان یا پیمان تازه.

تمام عهد جدید مورد قبول همه مسیحیان است و اپوکریفا بین آنها وجود ندارد. البته کتابهاى اپوکریفایى عهد جدید از اپوکریفاى عهد عتیق بیشتر بوده است؛ اما در همان دوسه قرن نخست، مسیحیان اندک اندى بر کتابهاى موجود عهد جدید اتفاق کرده اند.✝️