زمانى که به درستى جایکَاه خدا را درک مى کنیم؛ فنا نایذیرى او، قدوسیت او، حکمت او، عظمت و قدرت او را به عنوان خالق و نکَهدارنده کل جهان در حفظ و تداوم نظام هستى، اوکه حاکم مطلق، دانش مطلق، حیات مطلق، محبت مطلق و قدوسیت مطلق است؛ از طرف دیکر کوجکى خود را، محدودیتها، ضعفها ، فنا پذیرى، ناتوانى و... خود رامى بینیم، آنوقت مثل داود مى کوییم که انسان جیست که او را به یاد آورى.
ولى همین خداى قدوس، خالق، قادرو عظیم به خاطر کناهان ما پسر یکانه اش را داد تا مارا از بند کناهانمان رهایى دهد. درک این حقیقت از محبت و حکمت وسخاوت وفروتنى عظیم اوست که ما را فروتن مى کند.
✝️